Jan Sandström jest jednym z najczęściej pojawiajacych się na światowych estradach kompozytorów szwedzkich. Jego Motorbike Concerto na puzon i orkiestrę (1988-1989), przeznaczone dla ponad 600 wykonawców, jest jednym z najbardziej popularnych szwedzkich dzieł symfonicznych. Często wykonywane są także jego II Koncert na puzon i orkiestrę „Don Quixote” (1994) oraz dwa koncerty na trąbkę (1987, 1992/96). Lista dzieł Sandströma obejmuje kompozycje na różne składy kameralne oraz na chór, a także opery, balety oraz muzykę do słuchowisk radiowych, jednak jego głównym terenem pracy jest muzyka na orkiestrę, z udziałem solisty lub bez.
Sandström urodził się w miasteczku Vilhelmina w Laponii w 1954 roku. Dorastał w Sztokholmie. Tak rozpoczął naukę kontrapunktu u Valdemara Söderholma. Następnie przeniósł się do leżącego na północnym krańcu Zatoki Botnickiej Piteå. W latach 1974-1976 studiował w tamtejszym Uniwersytecie Muzycznym.

W latach 1978-1982 studiował teorię muzyki w Królewskiej Akademii Muzyki w Sztokholmie, a w latach 1980-1984 zrealizował tamże studia kompozytorskie u Gunnara Buchta, Briana Ferneyhougha i Pära Lindgrena. W roku 1982 został zaproszony do założenia studiów w dziedzinie nowej muzyki na młodym, intensywnie rozwijającym sie Uniwersytecie Muzycznym w Piteå. Uczył tam kompozycji w latach 1985-1989. Po roku przerwy, związanym z wyjazdem do Paryża, powrócił do pracy w uniwersytecie, uzyskując tytuł profesora. Swoją karierę muzyczną rozpoczął jako chórzysta, stąd w jego dorobku jest sporo dzieł wokalnych (wśród nich Det är en ros utsprungen z 1990 roku, które osiągnęło szczególną popularność). Sandstrom często zajmuje się zwykłymi, naiwnymi uczuciami, zwykłymi ludźmi bądź zapoznanymi bohaterami. Pewien krytyk napisał, że muzyka ta „chwyta cię za rękę i mówi; chodź, chodź, wszystko będzie dobrze”.