John Cage (1912- 1992) – czołowy przedstawiciel amerykańskiej awangardy muzycznej XX wieku. Studiował grę na fortepianie w Los Angeles i w Paryżu oraz kompozycję – u H. Covella i A. Weissa w nowym Jorku i u A. Schönberga w Los Angeles. W 1936 roku otrzymał stanowisko wykładowcy i akompaniatora w klasie tańca Cornish School w Seattle. Tam organizował koncerty nowej muzyki z udziałem stworzonych przez siebie zespołów perkusyjnych, szerząc ideę muzyki eksperymentalnej, wykorzystującej rozszerzoną materię dźwiękową. W 1938 roku zaprezentował pierwszy utwór z udziałem tzw. fortepianu preparowanego. W latach 1941-1942 pracował w School of Design w Chicago. Następnie przeniósł się do Nowego Jorku i związał ze szkołą tańca Merce’a Cunninghama. W połowie lat 40. zainteresował się filozofią Dalekiego Wschodu, co przyniosło rewolucję w pojmowaniu źródeł i zasad kompozycji muzycznej. Miejsce konceptów opartych na stabilnej i zrozumiałej dla słuchacza strukturze zajęły dzieła pomyślane jako jednorazowe doświadczenia dźwiękowe. W ich ramach pojawiły się eksperymenty z montażem dźwięków i szmerów, efektami przestrzennymi, nade wszystko zaś z wprowadzeniem do kompozycji operacji przypadkowych. Jako prawodawca nowego kierunku kompozytorskiego wyzyskującego przypadek – aleatoryzmu, John Cage zyskał olbrzymią sławę w USA i w Europie, gdzie pojawiał się m.in. jako wykładowca na słynnych Międzynarodowych Wakacyjnych Kursach Nowej Muzyki w Darmstadt. Obok kompozycji uprawiał także malarstwo, grafikę i poezję. Był również specjalistą w dziedzinie mykologii.